Onze meningen over 'Dooi' liggen niet ver uit elkaar, blijkbaar hebben we alledrie ongeveer dezelfde smaak als het op literatuur aankomt…
Langs de ene kant sprak de originaliteit van het verhaal ons erg gaan. Op de achterflap wordt gesuggereerd dat het boek een liefdesverhaal vertelt. Maar dit is geen ordinair liefdesverhaal, het wordt op een geheel andere manier aangebracht dan een doorsnee verhaal over 'onverhoeds toeslaande verliefdheid'. Ook het einde van het verhaal had niemand verwacht en het is, zoals in een 'liefdesverhaal' vaak het geval is, geen happy end…
Ook de symboliek die constant in het boek aanwezig is sprak ons alledrie erg aan. De vele vormen die de Dood aanneemt bijvoorbeeld zijn erg verrassend.
Deze twee aspecten gecombineerd met een vlotte schrijfstijl en aangenaam taalgebruik, maakt het boek voor een stuk al interessant. Ook het verhaal is helemaal niet moeilijk te volgen, daar het volledig chronologisch is geschreven en het geen al te zware onderwerpen behandelt.
Het heeft echter ook negatieve kanten.
We vinden allemaal ook dat het verhaal wat langdradig is. Wat meer actie en verandering van plaats zou dat kunnen verhelpen. Maar dan verliest het verhaal natuurlijk een heel groot deel van zijn waarde en betekenis, daar het vastzitten van Ruben op het Ijselmeer zowat het hele verhaal ondersteunt. Een oplossing voor dit probleem zou wel het gebruik van enkele flashbacks zijn, aangezien Ruben vaak vertelt over vroeger en zijn jeugd(trauma's). Dit zou natuurlijk wat afbreuk kunnen doen op het argument dat de chronologie van het verhaal het vlotter leesbaar maakt… Maar een goed evenwicht vinden tussen de twee zou ideaal zijn.
Een volgend punt van kritiek zijn de vaak veel te lange beschrijvende stukken. En als de zaken die beschreven worden dan ook nog eens bitter weinig met het verloop van het verhaal te maken hebben, zijn deze stukken nog veel minder boeiend.
